Hırçın kayaların parçalandığı sıcak topraklarda, gün yavaş yavaş ağarmaya başlıyordu. Öyle bir gün ki: Topraklar kan kusuyor, anaların lorileri(ağıtları) yürekleri dağlıyordu. İleride elinde bir tas su ile yere yığılmış, gözlerinden yaş, yüreğinden kan akan yerde yatan yaşlı bir kadın duruyordu. Hemen ardından ise yükselen bir feryat …
Bugün başka akıyordu çeşmedeki su. Elinde boncuklarla süslenmiş bir testiyle, gerdanında moru mercanla süslenmiş zarif, kumral saçlı, iran tenli, inci gibi dizilmiş dişleri ve ela gözleriyle can yakan ne çok kısa nede uzun ve hafif tombul içi kan ağlayan bir kız göründü. Gözleri kan çeşmesi olan kızın adı Kinê ( minyon tipi ) idi. Ninesini ve aile yakınlarını kaybeden bu taze fidan bir testi dolusu suyla yüzüne, gözüne bulaşmış kanı temizlemeye çalışıyordu. Bir savaş vardı yürekleri ağlatan, ocakları söndüren bir savaş…
Bir grup kalabalıkla yürüyen yüzünde nur akan renkli gözlü, kumral saçlı uzun boylu bir delikanlıydı Ronay. Bu savaşın ortasında elinde bir testiyle bilmediği bir yere koşan Kinê’yi gördü ve ardından koştu. Onu durdurunca gözlerinde ürkek bir ceylan bakışı sezdi. Bu bakış Ronay’ın kalbini dağladı.
Dilleri, dinleri farklı bu iki genç kanın sel gibi aktığı bu bu topraklarda, gözleriyle birbirine nede çok şey anlatıyorlardı. Ronay ona gitmek istediği yeri sordu . Kinê ise benim babamın, annemin gittiği yer toprağı işaret ediyordu. Ama oraya gitmek istemiyordu. Ronay karşı köyden inancı, dilli farkılı olan bir gençti. O bölge her sene Nasturice Şane Dêr (Festival) düzenliyorlardı.
Şane Dêr’ de Müslümanların ve Nasturilerin beraber eğlendikleri ve eğlence sonunda erkekler arasında en yakışıklı erkek seçilirdi. O yılda düzenlenen yarışmada Ronay en yakışıklı erkek seçilir. Onu bütün genç kızlar parmakla gösterirdi birbirlerine. Kinê de onu görebilmek için yaşadığı köyün yakınlarına giderdi .
Uzaktan seyrettiği Ronay’ı bu kadar yakından görünce; koca bir kâbustan tatlı bir öpücükle uyandırıldığını hissediyordu. Yaşlarla dolu gözleriye Ronay’a baktı şunu söyledi: ‘’Ben bu topraklarda büyüyen bir fidanım. Beni buradan koparıp başka diyarların, iklimlerin toğrağına ekersen sararır, çürürüm.’’ Ronay ufak bir tebessümle gözlerine dokundu ve alnından öptü. “ Benim için senin olduğun her yer diyar toprağımdır. İster kanla dolu olsun ister kille” dedi
Böyle başlamıştı masum bir aşkın kıvılcımları… Ronay Kinê’yi saklanması için çok eski, yıkılmaya yüz tutmuş bir medreseye götürdü. Kinê harabelerin içinde üzeri tozlu bir kontare (sandık) ye takıldı. Merakle bu kontareyi açtı. İçinde bir efsane kitabı ve tercümesi vardı. Bunu okuyan Kinê bir isme takılıp kaldı. Gûlistan adı onu çok etkilemişti ve Ronay’a bir Mizgin(müjde) si vardı. Ronay yanına vardı.
“Kanın dineceği yok Kinê biz gitmeliyiz” diyordu. Kinê de şöyle cevap veriyordu: “ Kinê değil, Gûlistan benim adım. Gitmekten bahsetme burası harebe de olsa bizim harebemiz varsın kan aksın, varsın zelal (berak) su aksın. Ben burada kalacağım!”
Ronay’ın mutluluğu gözlerinden okunuyordu. Bir müddet sonra haber geldi. Kan durmuştu. Ronay ile Gûlistan yıkılan ve harabeye dönüşmüş Medreseyi onardılar ve bu medresenin önünde evlendiler.
Bu mutluluk ne yazık ki çok uzun sürmedi.!
Çünkü yedi ay gibi bir süre sonra daha büyük bir savaş başladı. Ve Ronay evlendiği medresenin önünde kurşunlarla yere serilmişti. Hemen gerisinde karnında daha doğmamış bebesiyle Gûlistan... Sadece şu sözler işitiliyordu. Ronay… Ronay… Ronay…
