Hamdiye Çiftçi Öksüz yazısında," En büyük değerimiz, dünyaya ilk gözlerimizi açtığımızda yanımızda gördüğümüz, akşam geldiğinde heyecanla beklediğimiz ışığımız, babalarımız. Bana bir şey getir dediğimiz, her ne olursa olsun, her koşulda nazımızı kabul eden, her düştüğümüzde elimizden tutan, dimdik durmamızı sağlayan ,her zaman arkamızda duran, her evladın yaşı ne olursa olsun sığındığı limanı ve asla korumayacak olan çınar ağacı babalarımız.
Bu yazıyı, yaşayan ve şimdi aramızda olmayan bütün babaları saygıyla anarak başlamak istiyorum.
Ben güçlü, adaletli, güvenilir, sanat ruhlu, bilgili, birikimli ve çok merhametli bir babanın kızıyım. Babam bize her zaman “kimsenin hakkına girmeyin, kimsede sizin hakkınıza girmesin” derdi. Hayatın terazisini adalet üzerinde kurmuştu. Babam, bütün babalar gibi, zor zamanlardan geçmiş, emekçi bir insandı. Herkes haklıyı, haksızı, doğruyu, yanlışı babama sorar, fikirlerine başvururdu.
Ben, babamla birlikte ajans haberlerini dinleyerek büyüdüm. Belki bu yüzden gazeteci oldum. Babam Emin ihtiyatoğlu( Çiftçi) hayatı seven, adil, şefkatli bir insandı. Toplumsal sorunlarla ilgili, toplumun gereğine ve ihtiyaç doğrultusunda kendisini yenileyebilen, kültürlü, birikimli, entelektüel biriydi. Kürtçe müziği çok severdi. Hakkari kültürünü, geleneklerini yaşatmak için çaba sarf ederdi.
Düğünlerde yakın akrabalarımızla birlikte Hakkari yöresine ait stranları söylerlerdi. O kadar güzel söylerlerdi ki, o müziğin, stranların ruhu olurdu. Sesi, insanı büyülerdi sanki.
Kendi kültürüne ve müziğine öylesine aşıktı ki, ölümünün son anlarında bile Şakiro’nun “Emro“ şarkısını dinlettirdik. Müzik onu sakinleştiriyordu. Kazo’nun şarkılarını severdi. Hastanede Kazo, onun ziyaretine geldiğinde yine şarkılarını dinlemişti.
Benim Babam güçlü biriydi. Ne olursa olsun, asla sözünü hakkedenden esirgemezdi. Karşısındaki ağa olsa, paşa olsa, kim olursa olsun söyleyeceğini söylerdi. İyiyse iyi, kötüyse kötü. Babam zor şartlarda bütün çocuklarını okutmuş ve onlara güzel bir yaşam vermişti. Son ana kadar erdemli ve güçlü bir baba olmayı başardı.
Yaşadığımız coğrafyanın kaderinden dolayı 98 yılında köylerimiz boşaltıldı. Ve köylerde yaşanan olaylardan dolayı evlerimize sürekli bir baskın yapılırdı. Amcam, tutuklandığı için sürekli cezaevine gidip, gelirdi. Sonra da bizim için ömrünün uzun bir kısmını cezaevleri yollarında geçirmek zorunda kaldı. Sırf görüş günlerinde boynumuz bükük kalmasın, kendimizi yalnız hissetmeyelim diye, bütün mahkemelerde, bütün görüşlerde yanı başımızdaydı, emekçi annemle birlikte.
Babam Emin İhtiyatoğlu’un ölümünden üzerinde tam 365 gün geçti. Bu acıyı yaşarken o kadar kolay akmıyormuş zaman. Derler ya, “ateş sadece düştüğü yeri yakar.” Bir baba ölünce, çocuğunun yarısını da götürürmüş. Gerçekten öyle. Baban ölünce çocukluğunda gider, öpülecek elinde gider, bayramında gider.
İnsan her gün hatırlar mı, babasını. Evet, babam her gün aklıma geliyor ve onunla yaşadığımız bütün anıları bir bir hatırlıyor ve anıyorum. İyi insanlar erken veda ediyormuş ve hiçbir zaman unutulmuyormuş, babamı kaybedince anladım.
Bir insanı yaşatmak istersen eğer onu kalbinde yaşatırsın. Evet tam bir yıl geçti, onu bir yıldır her gün kalbimde yaşatıyorum.
Şefkatli, emekçi, güçlü, adaletli, merhametli babamın ölümünün 1. yılında sevgi, saygı ve özlemle anıyoruz. Mekanın cennet olsun. Nur içinde uyu babam. Herkes seni şefkatinle ve adaletinle anıyor. Sen, çınar ağacı gibisin; gölgen her yerde her daim yeter. Huzur içinde uyu, mekanın cennet olsun babam.
