ÇOCUKLARIMIZA AF GELSİN

Toplumsal olaylarda güvenlik güçlerine taş attıkları gerekçesiyle Ağır Ceza Mahkemelerinde yargılanan, yasal düzenlemeyle birlikte çocuk mahkemelerinde yargılanan çocuklarımızın durumlarını toplum olarak tartışmalı ve çözüm bulmalıyız.

İlimizde yargılanan çocuk sayısını resmi olarak alamadım ama bölgede sanırım yüzlerce çocuğumuz “taş atma” suçuyla yargılanıyorlar. Yaşıtları eğitim ve öğretime başlarken onlar dört duvar arasında öfke ile büyüyorlar.

Bizler günlük yaşamda bir hata yaptığımızda hemen; “bırak bu çocukluğu”, “yahu yapma şunu sen çocukmusun”, “senin yaptığını çocuklar yapmaz” diye alaycı yanıt veririz. Şiddet ortamında büyüyen şiddeti öğrenir. Bölgemizde cereyan eden olumsuzlukların faturasını çocuklarımız ödemesin. Onların hiçbir suçu yok. Suç onları bu hale sokanlardadır. Onları bu konuma iten sistemdedir.

Bir çocuğun taş atması kimisine göre siyasi mücadele, kimisine göre savaşın getirisi, kimisine göre oyun, kimisine göre eğlencedir. Taş, kuvvetli bir bilekten destek alarak fırlatıldığında hasar oluşturur. Minik ellerden atıldığında etkisi sönük olur.

Çocuğumuz yaramazlık yaptığında bazı anne ve babalar onları birkaç saatliğine odalarına hapis ederler. Bu bile onlar için büyük işkence iken, minik kalpleri, ince ruhları ve duygusallıklarıyla hakim karşısına, sonra da karakol ve cezaevine girmeleri ömür boyu onlarda silinmeyecek bir acı iz bırakmıyor mu?

Bu kaygı verici süreç, okulda olmaları gerekirken hapiste olan çocuklar toplumun vicdanını sızlatıyor. İlimize sık sık gelen İçişleri Bakanımız sayın İdris Naim ŞAHİN’e sesleniyorum; Sayın Bakanım, geçenlerde geceyi ilimizde geçirdiniz. Valimiz ile birlikte geç saatlere kadar tüm sokak ve dükkanları gezdiniz, ziyaret ettiniz. Özellikle çocuklara ilgi göstererek onların başını okşadınız.

Çocuk diliyle onlarla hoş sohbet ve şakalaştınız. Sizde bir babasınız. Gelin şu sıcak elinizi birde hapiste olan ve yargılanan çocuklara uzatınız. Ranzada değil okul sıralarında ter döksünler. Başlarında gardiyanlar değil, öğretmenleri olsun. Koğuş kalk talimatıyla değil, zil sesiyle koşuştursunlar.

“Bir insanı kazandırmak tüm insanlığı kazanmaktır. Bir insanı yok etmek tüm insanlığı yok etmektir” demiyormuyuz. İçimizdeki fesat tohumunu, öfkeyi, kan dökmeyi, birbirimize düşman olmayı ancak eğitim ve demokrasi ile yok edebiliriz. Gelin bu çocukara bir şans verelim, onları af edelim. Yaşama hakkı verelim. Vaktimiz daraldı, zil çaldı, devamsızlıktan sınıfta kalmasınlar…

           Lütfen çocuklarımızı af edin…