Sevdiklerimize bakmanın çözümünün daha çok çalışmak ve daha çok para kazanmak olduğuna inanmaya şartlandırılmışız. İronik bir şekilde, bu inanç bizi daha fazla para gerektiren davranışlara yönlendirerek süregelen dengesizliği devam ettirir.
Paramızı işe gidip gelmek için benzine harcıyoruz . Sabahın erken saatlerinde işe gitmek bize yemek yapacak zaman bırakmıyor, bu yüzden dışarıda yiyoruz ve yiyecek için markette ödeyeceğimizden çok daha fazlasını ödüyoruz. Çocukları okula getirmek (veya almak) için zamanımız olmadığından çocuk bakımı için para ödüyoruz.
Uzun saatler çalışıyoruz ve akşamları eve geç geliyoruz , günün sonunda eşlerimize ve çocuklarımıza çok az zaman kalıyor. Artık uykuda olan ilişkilerimizi beslemek için yılda bir kez iki haftalık tatiller yapıyoruz, yeniden bağlantı kurmak için milyonlar harcıyoruz.
İş ve aile tarafından tüketilen bu yoğun durumda, arkadaşlıklara ayıracak vaktimiz yok ve bu yüzden onları önemsizmiş gibi ihmal ediyoruz. Sonunda sona ererler, programlarımızdaki yerlerinin yerini (artık ihtiyaç duyulan) para arayışı alır.
Çalışmaya devam ediyoruz, emekliliğimizi bekliyoruz ki rahat edip sevdiklerimize zaman ayıralım. Sonra bakıyoruz geriye sağlıksız bir beden ve ihmallerden oluşmuş bir yanlizlik.zamanızı parayla takas etmeye devam edin.
Sonuç Karşılanmayan duygusal ihtiyaçlarımız , maddi refahımız için zihinsel durumumuzu öncelikten çıkaran bir dünyanın zayiatları var.
