Çiçek almayı unuttum değil; param yoktu deyin mesela. Patron mesaiye bıraktı değil, arkadaşlarla çıkacağız deyin onlara. Arkadaşlarınızla çıkmanıza kızıp, dudak düşürüyorlarsa da; sizle daha çok vakit geçirmek içindir o tafralar da. Yoksa turşunuzu kurmayacaklar; emin olun hiç bir zaman asla.
Aldığınız çiçekler değildir onları mutlu eden, duygularınızı somutlaştırıp kalbinizi ellerine bırakıvermenizdir; yüzlerindeki çocukça tebessümü ettiren. Ve kalbinizin çiçeklere dönüşmüş halidir onları güldüren. Bu yüzden vazgeçemez kadınlar çiçeklerden, o çiçekleri kalbinize benzettiklerinden. Yoksa çiçek çokta önemli değildir, zira ben hiç görmedim kadınlardan çiçek yiyen. Sahiplenilmeyi sever kadınlar; "kendi ayakları üstünde durma felsefeleri" güçlü görünme kaygısından. Hesap sorar gibi değil, tebessümle "nerdeydin" dediğiniz zaman; size tüm günü anlatıverirler o an. Ama sıkıldığınızı belli etmeyin; otobüste bir kaç durak ayakta gittikten sonra, biraz oturup tekrar yaşlı teyzeye yer vermek zorunda kaldığını da anlattığı zaman. Dinlenilmeyi sever kadınlar; düşüncelerine değer verildiğinde eşsiz bir huzura kavuşurlar. Düşüncelerine değer verdiğiniz an, yine karlı çıkan siz olursunuz o zaman, sizi yere göğe sığdıramazlar; o kadar büyütürler ki taşırırlar sizi odalardan sokaktan. ÇOCUKTUR ASLINDA BÜTÜN KADINLAR... bu yüzdendir nazlanmalar; elinde değildir ki; hala içindedir elinde pamuk şekeri saçında kurdeleyle koşturan küçük kızlar. Ve annedir bütün kadınlar; bu yüzden her zaman sizden bir adım ötede yaşarlar ve geleceğinizi onlar kurarlar...
Bir kadın hayattır aslında. Çünkü hayatin içinde olan her şey
ancak kadınlar olduğunda anlam kazanıyor. Yemek yemek, su içmek bile.
Bir kadının elinden içtiğiniz suyla kendi kendinize bardağı
doldurup içtiğiniz su arasındaki lezzet farkını anlayabiliyor musunuz?
Anlıyorsanız ne mutlu size.
Anlamıyorsanız, ne yazık ki yaşamıyorsunuz.
Yusuf Dinç
