Uzun zamandır yüreğimi kasıp kavuran, düşüncelerimi talan eden duygularla boğuşuyorum. İçimin en ücra köşesinde beni yiyip bitiren duygularla boğuşuyorum...Tam da yazma yeteneğimi kaybettiğimi düşünürken bir adam yeniden hayata dönmemi sağlıyor!Yaşanmışlığıma,yitikliğime tercüman olup,eksik olan yanlarımı biraz olsun doldurmayı başarıp,kalemle kağıda yeniden sıkı sıkı sarılmayı hatırlatıyor bana...
Hakkari’ye veda edeli altı ay oldu...Dilde kolay,yazıda kolay!Yeni bir şehir,yeni bir çevre ,yeni suretler derken günler geçti bir şekilde.hayat günden güne daha da zorladı beni ve öyle ki;alışmaya çalışmaktan bile vazgeçti ruhum...Zaman geçtikçe gurbetin acısını daha derinden hissetmeye başladım.Öyle anlar oldu ki hiçbir alışkanlığım tat vermedi,yaşamak zorunluluk,nefes alıp vermek yalnızca mecburiyetten ibaret oldu.....Artık yollar uzak,mevsim hazan,sılaya hasret var...!Yağmur damlaları camıma vurmaz oldu.Güvercinler günaydın demiyor sabah uyandığımda.Sümbül’ün o eşsiz güzelliğinden yoksun artık buğulu bakan gözlerim...Bozguna uğramış bir kent gibi zifiri karanlık her yer..Ölü bir şehir edasıyla bana bakıyor Kütahya...Fazla geliyorum bu şehire,biliyorum zaten o da istemiyor beni, o da biliyor çünkü buraya ait olmadığımı..!
Araftayım sanki...Her gün çoktan tükenen umutlarımla yüzleşiyorum ve geçen her dakika bir şeyleri eksiltiyor ömrümden...Azalıyor,tükeniyor,yok oluyorum.Bu tarifsiz acıya hiçbir şey derman olmuyor,olamıyor!Sonra sonsuz düşüncelerin çıkmazında kayboluyorum...Beynim türlü oyunlar oynuyor bana...Seni Hakkari’ye bu denli bağlayan,orayı unutulmaz,tarifsiz,eşsiz kılan ne var diyor?Derken tokat gibi çarpıyor gerçekler yüzüme...
Hakkari’de aşk var!Hakkari’de dostluk,kardeşlik var!Hakkari’de insanlık var,adamlık var!Çünkü ben ömrümde ilk defa sahte yüreklerin,figüran yüzlerinde kaybolmaktan korkmadım hiç..Orada her şey şeffaftı,herkes olduğu gibiydi...Amaçsız ve çıkarsızca,hiçbir şey beklemeden,istemeden insanca...Kaç şehirde böyleydi bütün insanlar?İşte böyle bir şey Hakkari’yi sevmek...Ne kadar ifade edebildim hissettiklerimi bilemiyorum,zaten bütün yaşanmışlarımı tarif etmeme imkan yok!Beni anlamanız için en az bir defa oraya yolunuzun düşmesi gerek.İnanıyorum ki orada yaşadığınız zaman beni tam anlamıyla anlamış olacaksınız...Hakkari’ye yeniden kavuşabilmek dileğiyle diyorum ve yazımı uzun zamandır dinlediğim bir şarkının sözleriyle noktalamak istiyorum...
“Gurbet o kadar acı ki;
Ne varsa içimde.
Hepsi bana yabancı,
Hepsi başka biçimde.
Ne bir arzum,ne emelim
Yaralanmış bir elim.
Ben gurbette değilim,
Gurbet benim içimde...”
