HOŞÇAKAL ESMER YÜZLÜ ÇOCUK...

Birer birer yitirdik gönlümüze taht kurmuş yakışıklı çocukları. Oysa gülüşleriyle yeni bir şehrin inşasını kuracaktı. Adı gibi yeniden doğacaktı bu kentin semalarında. Gurbette sıla hasreti çekerken Azrail ördü ölüm ağını göğsüne. Küçücük bir bedene dünyanın yükünü yüklemiştik.

Belki son nefesinde son sözünü duyamadık senin ama, kilometrelerce uzakta bağrımıza saplanan o derin acıyı hepimiz hissettik kardeşim.

Özlediğin bu kentte gülüşlerinle gelmeni beklerken gözyaşlarıyla karşıladı bu şehir seni. En çokta düğünlerde sesiyle bu kenti inleten babanın, ağıtlarıyla ciğerleri parça parça ettiğine şahit olduk Rojhat'ım. Ah be karagözlü çocuk dengbejlerin halaya hazırlandığı bu günlerde ölüm konvoyuyla yeni besteler yazdırdın sen. Bütün herkesin ortak duası oldun.

Düğünlerde halay çekişini özleyecek bu şehir. Gülüşünle tabiatına can kattığın bu kent özleyecek seni. Gidişinle mateme boğduğun sevdiklerinin gözyaşlarıyla yıkandı bu şehrin sokakları. Bir daha kimseyi yazmamak için kendi kendime söz vermiştim aslında, ama nerden bilecektim ki yüreği yüzü kadar yakışıklı kardeşimi kaybedecektim. Ölümsüz olduğunu, çok güçlü olduğunu, Azraile bile kafa tuttuğunu düşünmüştüm. Çok erkendi kardeşim uzak ellerde yapayalnız gittiğin bu ebedi yolculukta seni asla unutmayacağız.

ROJHAT...

Ah can,

Artık herhangi bir hayale kucak açamayacak kadar yorgunum

Yıkıldı yolunu bekleyen bu şehir,şiirler.

Güneşten kuruyan yapraklar bile kımıldamadı bugün.

Kursağımda kaldı sabah kurduğum hayaller,

Ve sonra hayat bize uğurlamaları öğretti.

İçimizdek ROJHAT'ı uğurladık.

Gözlerimizdeki ışıltıdan bir nebze kül bırakmadık.

Sevdayı gökyüzüne çıkarıp

Acıları içimize gömdük.

Altını mezar yapıp üstünü gül bahçesi haline getirdik.