Tam da 365 gün önce bu gündü. Ankara Özel Koru Hastanesi bile koruyamadı onu. Eğitim öğretim haftası başlarken, zil çalıp öğrenciler derse girerken o gecikti. Davut Hocamız niye yok diye soranlara kimse doğruyu söyleyemedi. Türküler yarım, şiirler öksüz, sazlar tutukluk yaptı.
Lenfoma hastalığına yenik düşerek Ankara’da vefat etti. Memleketi Hakkari’de, köyü Üzümcü aile mezarlığında toprağa verildi. Geride genç bir eş, 5 yaşında bir çocuk, onu seven yüzlerce öğrenci ve binlerce yakın akraba ve dost bıraktı.
Sanatçımız Kemal Çiftçi ile yakınlığımızı bilmeyen yoktur. Onun kardeşleri benimde kardeşlerim sayılır. Dün “Davut Hoca’nın ölüm yıl dönümü” deyince Üzümcü’ye aile fertleriyle gittik. Sanki bugün vefat etmiş gibi derin bir hüzün vardı. Üzerinde 1 yıl geçtiği halde acı tazeydi. Yüreklerdeki sızının hızı aynıydı. 75 yaşında olan anneleri Safe Çiftçi, baston üzerinde, torunu Kenan’ın desteğiyle kabristana giriş yaptı ve oğlunun mezarına geldi. Bastonu elinden düştü, 1 yıldır hiç dinmeyen gözyaşları yanağından süzülüverdi.
Titreyen elleriyle adının yazıldığı mezar taşını, Davut’un yanağını öper gibi her iki taraftan öptü. Üzerindeki toprağı elleriyle düzelterek yorgan misali üstünü örttü. Yeşeren çiçekleri onu koklar gibi kokladı. Aile fertleri sadece uzaktan gizli ağlayarak anne ve oğlunu izlediler. Kısık sesiyle onunla konuşmaya başladı. Ona olan özlemini haykırdı. Anne ve evlat buluşmasını büyük bir hüzünle izledim.
Hiçbir evlat mezarda bile olsa hiçbir anne ve babasının yüreğinden ölü değildir. Hava kararmak üzereydi. Veda vakti gelmişti. Oğluna “Sonra yine görüşürüz” der gibi yine yanağından yani mezar taşından öptü. Bastonunu eline aldı, oğullarının desteğiyle adım adım mezarlıktan uzaklaştı.
Her birkaç adımda bir durdu ve geriye dönerek orada yatan oğluna bakıverdi. Sessiz ağlıyor olsa da yüreğindeki çığlığını duyar gibiydim. Aile fertleri orada saatlerce Kuran-ı Kerim okudu, dua ettiler.
Öğretmen Davut Çiftçi, ömrünün en güzel çağındaydı. Çevresine gülücük saçan, türküleriyle duygulandıran biriydi. Unutmadık, unutulmadı, unutmayacağız. Şeyh Ali’ye komşu, Allah’a yakın olasın güzel kardeşim.
