Güneşin göz kapaklarına tutunmuş bütün zamanlarda “ ben nereye gitsem sen oraya gelirsin.” Yazmaya niyet bilerim; kapanır içimdeki bütün sahhaflar, ben adına gizli bir name yazmak isterim “sen oraya gelirsin..” Gönlümün divanında saklanırım çoğu vakit, sana sözlerden bir gerdanlık dizerim, -suskun ve saklı- sen de bilme isterim de durup dururken “sen onu boynuna asarsın..” Bir tahta oturmadım hiç, epeyce kocadı elimde seneler.. Ben hiçbir perdenin ardına saklamadım gözlerimi..
Sözler öteye düşer bir parça, anlaşılmaz olur bazı bilirim.. Bu sebeptendir ben yüreğimi hangi sessizliğe gömsem “ sen orada dirilirsin..” Sinesine karanlığı işlemiş gecelerle örterim üstümü, sarhoş bir deme durur yıldızlar, ben mehtabın raksını düşlerken; unutmuş, aldanmış olmak isterim de ansızın “sen orada görünürsün..” Benim göz-yüzümü kapatmaz boylu boyunca uzanmış bulutlar,rüzgarların omuzlayabileceği bir yağmur değildir benim taşıdığım,içimde döllenir kederin ve suskunluğun bereketli toprakları,ben yağmur olup yağsam “sen orada bitersin..” Yüreğini kaybetmiş bir şiiri, hiçbir şair emzirmez..
Hiçbir yara, yarım kalmış bir öykü kadar, acıtmaz kalbini insanın.. Seneler sonra eteğine yapışır eksik kalmışlığın.. Sen belki saçlarını tararsın,belki de nice aynalarda unutursun yüzünü.. Ben, şairlerin ve yoksulların diyarına kaçarım da “sen orada olursun..” Sesimin zerrelerine saklanır yeryüzünün bütün güzel renkleri, resim falan yapmayı bilmem,maviye boyamadım içimin hiçbir şarkısını,zehirli sözcüklerden dizeler topladım senelerce.. Şairlerin sürgün ülkesine çokça düştü yolum, hangi kuytuya sakladıysam da kendimi “sen beni orada bulursun..” Senin geldiğin vakte kadar hiçbir fermana tutanak tutmadı yüreğim..
Çırpınıp durdu göğüs kafesim, -bir mahpus feryadsın dilimde- bağırsam çağırsam duyar mısın bilmem.. Kimin hakkı kimin boynunda asılı kalır bilemeyiz de.. Ben şimdilerde kaderim penceresinden hangi ufka baksam “sen orada durursun..” Dolaşıp durur içimde düşün sesi,sevdalığın nefesi.. Vurulsun,kanasın yaralansın insan, bizi uslandıran büyüten acılarımız değil midir? Sesin boğulması,nefesin kesilmesi “anlaşılmamak” üzre düğümlenir..
Ben düğümleri çözerim de kursağımdaki düğümü çözmek kimin payına düşer bilmem.. Ben ne vakit bir çığlık atmak istesem “sen benden önce bağırırsın..” Zamanın ayarını kim kurar veya tutar.. Göğsümdeki ezgiyi söylemeye mahir değil dilim.. Sözler taşır mı bu yükü onu da bilemedim şimdi..
Belki bu susamışlığın çaresi senin gözlerinin içine saklanmıştır.. Beni kalbinle dinle isterim. Çünkü ne vakit kalbim konuşmaya başlarsa dilim düğümlenir “sen oraya gelirsin..” Ve ben nereye gitsem sen hep ama hep oraya gelirsin..
