Ben seni özlemedim ki, sadece ellerim özledi. Çünkü avuçlarımda sıcaklığın duruyor halen... Ben seni özlemedim ki, sadece gözlerim özledi. Çünkü senin için dökülen gözyaşlarım kurumadı halen...

 Ben seni özlemedim ki, sadece dudağım özledi. Çünkü dudağına kondurduğum buse ile uyuşuk duruyor halen... Ben seni istemedim ki, sadece yüreğim istedi. Orası sana parsellenmiş, ikamet etmeni bekliyor halen...

Nasıl bir şey bu aşk. Sevgi nefret ile ikiz gibi. Beddua ve sitem ettikçe de kene gibi yapışıveriyor. Oysa ihanetini unutamıyorum, sana olan nefretim acılarımla büyüyor. İhanet ederek defolup gittiğin bu kalbimden helallik istemek için dönmek isteyeceksin. Ama kalbimin cehenneminde yanıp kül olacaksın.

 Ellerimden af isteyeceksin, uzanan ellerini tutmayacak, gözlerimden af dileyeceksin bakan gözlerine kör olacak, saçlarımdan af isteyeceksin her teli ayrı ayrı dökülecek, dilimden af dileyeceksin o dil cehennemde yanacak sana “seviyorum” dediği için…

Sen güneşimi batırdın diye sevinirken, güneşin hep doğmak için battığını bilmemişsin. İhanetine inat ritim bozukluğu olmadan yaşayacak bu kalp. Kırıntıların zaman aşımına uğradı, yok oldu, kapandı…

Kıblemde saf tuttuğum iman gücüm, kaybolduğumda bana yön veren pusulam değilsin artık. Can YÜCEL, Cahit Sıtkı TARANCI, Mevlana, Yunus EMRE ve Ahmet ARİF’e tövbeye gittim. Aşkı onlara bıraktım.

Ben seni özlemedim ki, özlemim özleminden daha büyük sadece. Ben seni sevmedim ki, sevgim sevdandan beter sadece. Ben sana ölmedim ki, ölüm yokluğundan güzel… Yıllarca yüreğimde taşıdığım sevdanı bir tabutun içinde şimdi omuzumda taşıyor ve gömüyorum. Ve uğrunda şiirler değil ruhuna el fatiha okuyorum…