Hakkari büyüyor ama bu büyüme, acıların gölgesinde ağır ağır ilerliyor. Gün geçmiyor ki bir evden ağıt sesi yükselmesin, bir gencin ardında bıraktığı sessizlik yürekleri dağlamasın. Gözyaşı dinmiyor, vakalar çoğalıyor, gencecik fidanlar toprağa erkenden düşüyor. Bir anne daha evladının mezar taşını okşuyor, bir baba daha suskunlaşıyor, bir şehir daha karanlığa bürünüyor.
Peki neden?

Neden bu kentte yaşam, gencecik bedenlere bu kadar ağır bir yük oluyor?

Neden umutlar soluyor, yollar yarım kalıyor?

Neden bazen bir dağ yamacında, bazen bir ipin ucunda, bazen soğuk suların içinde bir canın sessiz vedasıyla uyanıyoruz güne?

Hakkâri son yıllarda ardı ardına yaşanan bu can kayıplarıyla derin bir yara taşıyor. Türkiye İstatistik Kurumu raporlarına yansıyan verilere göre sadece son iki yıl içinde onlarca intihar vakası kaydedildi. 2023 yılında 24 kişi bu şehirde hayatına son verdi.

Henüz 2024 yılı yarılanmadan 9 can daha yitip gitti. Sessiz çığlıklar duvarlarda yankılandı, şehir suskunlaştı. 2024 yılının tamamlanmasıyla birlikte rakam daha da arttı; yıl sonuna kadar toplam 18 intihar vakası ve iki sel faciasında 3 can kaybı daha yaşandı. 2025 yılı ise daha ilk aylarında bu acı tabloyu sürdürdü, yılın ilk çeyreğinde 5 kişi daha yaşamına son verdi. Acının dili suskun, şehrin yüreği bir kez daha ağırlaştı.

Peki bu acıları dindirmek, kayıpları durdurmak için ne yapmalı?

Nereden başlamalı bu yarayı sarmaya?

Her şeyden önce gençlerimizin sesi duyulmalı. Onlara kulak vermeli, yalnızlıklarının içinde kaybolmalarına izin vermemeli.

Aile içindeki iletişim daha güçlü olmalı, gençlere destek veren bir toplum ruhu yeniden inşa edilmeli.

Eğitim kurumları, rehberlik hizmetlerini güçlendirmeli. Psikolojik danışmanlık merkezleri daha erişilebilir hale getirilmeli.

Ekonomik şartların zorladığı gençler için iş ve eğitim fırsatları artırılmalı, umuda açılan kapılar kapanmamalı.

Unutmamalı ki bir can, bir hayat, bir gencin gülümsemesi bu dünyadaki en kıymetli mirastır.

Her insanın yaşamı bir şehrin geleceğine tutulan ışıktır.

Kıymayın canınıza, kıymayın hayatınıza.

Umutsuzluğun pençesinden kurtulmanın yolu birlikte yürümekten geçer. Bu şehir dayanışmanın ve kardeşliğin yurdu olmalı.

Bir fidanın daha toprağa düşmesine, bir annenin daha gözyaşıyla uyanmasına izin vermeyelim.

Çünkü yaşamak her zaman bir çıkış yoludur.

Bir bilge şöyle der:

“Hayat, dalgalı bir denizdir. Fırtınalar geçicidir ama yaşamak sonsuz bir umudun adıdır.”

Gelin, bu şehrin yüreğini acıdan koruyalım.

Bir ses, bir el, bir umut olalım.