Bir türkü sözü değil yazımın yukarıdaki başlığı.

Bir gerçeğin ifadesi, bir yaşanmışlığın sonucu ve bir yalnızlığın tezahürüdür.

Mübarek Ramazanı geride bıraktık. Akabinde üç günlük bayram! Onu da yolcu ettik. Ve hayat kaldığı yerden yeniden devam ediyor.

Ramazan gecelerinin o huşu içerisinde kılınan teravih namazları ve iftardan sonra hemen hücum edilen cadde ve sokakları yıllardır Hakkâri’nin değişmeyen manzaralarıydı.

Hakkâri’de her cadde ve sokak hınca hınç dolu ve yollarda adım atacak yer yoktu. Sahur vaktine kadar halkın çoğu buralarda zaman geçirmekte, eğlenmekte ve Ramazanın bereketinden yararlanmaktaydı. Gerçi Ramazana pek yakışmayan olaylar ve görüntülerde yok değildi hani. Ama Ramazan deyip bunları görmezden gelip halkın huzur içerisinde yaşamalarına seviniyorduk.

Ayrıca ilk kez Hakkâri Belediyesi tarafından eski Hükümet konağı önüne kurulan Ramazan Geceleri etkinlikleri programları da halkın hoşça vakit geçirmelerini sağlamış ve burada özellikle çocuklar eğlencenin tadına varmıştı.

Belediye Başkanı Kayyum Sayın Cüneyt Epcim’i bu yönden kutluyoruz.

Birçok kurumda Ramazan geceleri boyunca İftar Yemeği vermiş ve yüzlerce vatandaşın birliktelik içerisinde huzurla iftar yapmaları sağlanmıştır.

Bayrama yakın çoğu alış veriş merkezleri, dükkân ve market ile giyim mağazaları hınca hınç dolmuş ve vatandaş yoğun bayram alışverişini yapmıştır. Kimisi çoluk çocuğunu, kimisi eşini ve dostunu ve kimisi de yakınını giydirmiş ve sevindirmiştir. Hele hele kilolarca alınan bayram şeker ve çikolatalar da bayramın tuzu biberi olmuş ve bayrama hazırlıkları son bulmuştur.

Ama gelin görün ki alınan o kadar eşya ve yapılan o kadar masrafa rağmen her ne hikmetse bayramlara gidilememiş ve bayram kutlamaları hep sönük kalmış ve çoğu insan evine kapanarak bayramın geçmesini beklemiştir.

Çünkü özellikle günümüzde Bayram deyip bunu tatil sayanlar ve evin kapısını kapatıp tatile çıkanlar çok olmuştur. Bayram birliktelikten, mutluluğu paylaşmaktan ve ziyaretlerden çıkıp kendini bir yerlere atma komşu ve yakınlarından uzaklaşma ve kişisel eğlenceye dönüşmüştür. Bunun neticesinde çok az insan bir yakınına, komşusuna veya tanıdığına gidip bayramını kutlamıştır.

Eskilerin anlattıkları ve yaşı ellileri bulan bizlerin de gördüğü o huşu içerisinde, en güzel kıyafetler giyilerek ve birliktelikle ve tüm komşu, akraba ve yakınların ziyaret edilmesi, hal ve hatırlarının sorulması ve bayram şekerinin alınması ve nihayetinde bir evde yenilen kahvaltı veya öğle yemekleri insan olmanın ve komşuluk ilişkilerini önemsemenin ve bayramın doya doya yaşanmasına zemin hazırlanan bayramlar maalesef mazide kalmıştır.

Küskünler barıştırılmış, gönüller alınmış, yalnızlıklar giderilmiş ve bayramın o ruhları mest eden manevi havası doya doya alınmıştır. Gidilmeyene gidilmiş, kapısı çalınmayanın kapısı çalınmıştır. Herkes komşuluk hakkını gözlemleyerek komşusuna uğramış ve akraba ziyaretleri dediğimiz sıla-i rahim gerçekleştirilmiş ve yüzlere mutluluk çemberi vurularak bir bayram daha gerçekleştirilmiştir.

Ya şimdi?

O kadar alış veriş ve masraflar yapıldığı halde bir komşunu, yakınını, akraba veya eş- dostunu ziyaret edemiyorsan, bir şekerini alıp, acı bir kahvesini içemiyorsan, hal ve hatırını, durumunu ve sıkıntısını paylaşamıyorsan söyler misiniz “Bayram gelmiş neyime” sözünü daha ne zaman ve nerede söyleyeceğiz? 

Maalesef çoğu şeylerimizi yitirdik.

Bunların başında da bayramlar gelmekte.

Bayramı gerçek bayram olarak kutlayacağımız, yalnızlıkları paylaşacağımız güzel günlerde buluşmak dileğiyle tüm okurların Mübarek Ramazan Bayramını bir kez daha kutluyorum.