Her yıl Mayıs ayının ikinci haftası tüm dünyada Anneler Günü olarak kutlanmakta.
Annelerin “Anneler Günü” kutlu olsun.
Anne…
Bizi dünyaya getiren, bizi dokuz ay boyunca karnında taşıyan, doğar doğmaz bizleri bağrına basan ve Allah’ın en büyük mucizesi olan anne şefkatini ve annelik duygusunu yaşayan ve yaşatan Annelerimiz…
Anneleri değil yılda bir gün her gün hatırlamalı, anmalı ve onlara olan sevgimizi daima göstermeliyiz.
“Cennet anaların ayakları altındadır” diye buyuruyor İslam Peygamberi Hazreti Muhammed.
Annelerini sevip sayan onların bir dediğini iki etmeyen evlatlar her iki cihanda da bahtiyardır, mutludur, huzurludur ve hayatın gerçek anlamını kavramıştır.
Evlatlar olarak annelerimizin hakkını ödeyebiliyor muyuz? Onların dediklerini yapabiliyor muyuz? Onları gerek sağlıklarında ve gerekse yaşlılık ve hastalıklı anlarında yanlarında bulunuyor ve onların hizmetinde oluyor muyuz?
Tüm bu sorulara acaba evlatlar olarak kaçımız “evet” diyebiliyor.
Bir “Anneler Günü”nde kaybettim annemi. Bundan dokuz yıl önce 10 Mayıs günü annem Rahmetli Meryem’i ebediyete uğurladık.
Rahmetli annem dördü kız ve beşi erkek olmak üzere dokuz çocuk sahibiydi.
Öğretmen olan rahmetli babamın hizmetinde ve ona daima sevgi ve saygı çerçevesinde iyi bir eş oluyor ve dokuz çocuğunu büyütmeye çalışıyordu.
O zamanlar çamaşır makinesi, bulaşık makinesi, fırın gibi beyaz ev aletleri yoktu. Hatta buzdolabı bile yetmişli yıllarda alınmıştı. Berçelan’dan getirtilen karlar özenle saklanıyor ve yazın bu buzların sulara katılmasıyla soğuk ve içilebilir suya kavuşuyorduk.
Banyolara kurulan sobalarla (altı soba ve üstü suyla doldurulan bir nevi ilkel termosifon) ile gerek banyolar yapılıyor ve gerekse çamaşırlar leğenlerde çitilenerek yıkanıyordu.
Bulaşıklar elle yıkanmakta ve elbiseler iğne iplikle yamanıyor ve dikiliyordu. Her çocuğa özel çoraplar ve kazaklar örülüyor ve kışa hazırlık yazdan başlanıyordu.
Odun sobalarının kurumu, odunların istif ve sobalara atımı ve sobaları yakmak rahmetli annemin işleri arasındaydı.
Sabırlıydı, kanaatkârdı, sebatkârdı, şükürdardı ve takva sahibiydi.
Aşırı bir isteği olmaz tek gayesi mutlu aile ortamında çocuklarını geleceğe hazırlamak ve gelecekte ailesine ve yurdun yaralı insanlar olarak yetiştirmek en büyük amacıydı.
Okula gitmemiş ve okuma özlemi her daim en büyük arzusu olmuştu.
O yüzden çocuklarını okutmak, kültürlü, eğitimli ve en önemlisi ahlaklı birer birey olarak yetiştirmek en büyük kazanımı olmuştu.
Tüm çocuklarının mürüvvetlerini görmüş, torun sahibi olmuş ve her çocuğunun birer meslek sahibi olmasının huzur ve mutluğuyla Hakkın Rahmetine kavuşmuştu.
Nur içerisinde yat Sevgili Meryem Ana.
Özlemini her daim kalbimin en derin yerinde hissediyor ve Mekânın Cennet Olması dileğimi Yüce Rabbimden Niyaz ediyorum.
Tekrar Tüm Annelerin “Anneler Günü”nü Kutluyorum
Hakkın Rahmetine Kavuşan Başta Annem, Çocuklarımın annesi Sevgili Eşim Gülşen ve diğer tüm ebediyete intikal eden Annelere Cenabı Allah’tan Rahmetler diliyorum.
